Podstawę opodatkowania budynków stanowi powierzchnia użytkowana, za którą uważa się powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.
Definicja jest klarowna lecz dość często interpretowana nieprawidłowo, co z kolei rodzi konsekwencje podatkowe w podatku od nieruchomości. Wspomniane nieprawidłowości wynikać mogą z kilku kwestii, a mianowicie z faktu, że:
- powierzchnia budynków deklarowana jest na podstawie projektu budowlanego;
- powierzchnia budynków deklarowana jest na podstawie danych wynikających z ksiąg wieczystych;
- brak uwzględnienia zmian zachodzących w majątku na przestrzeni lat (szczególnie w przypadku majątku z długą historią).
O czym warto pamiętać?
Doświadczenie pokazuje, iż najważniejsze są dwie kwestie tzn. dokonanie prawidłowego pomiaru z natury oraz właściwe określenie pojęcia kondygnacji. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. ws. warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, za kondygnację należy rozumieć: poziomą nadziemną lub podziemną część budynku, zawartą pomiędzy powierzchnią posadzki na stropie lub najwyżej położonej warstwy podłogowej na gruncie a powierzchnią posadzki na stropie bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu, znajdującego się nad tą częścią budynku, przy czym za kondygnację uważa się także poddasze z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz poziomą część budynku stanowiącą przestrzeń na urządzenia techniczne, mającą średnią wysokość w świetle większą niż 2 m; za kondygnację nie uznaje się nadbudówek ponad dachem, takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, klimatyzacyjna lub kotłownia.
Nasuwa się zatem wniosek, iż właściwe określenie elementów budynku, których pomiar powinien być dokonany oraz ich obmiar z natury zgodny z wytycznymi ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, pozwolą określić właściwą podstawę opodatkowania budynków.
Brak komentarzy